Wenns einm mal nid gued geid,
und ma sich täglich vieles überleid,
am Morga früäh usem Bett ufsteid,
und denn sini schwera Laschtä ahleid.
Irgendwie dür da lengi Alltag schreitet,
immer und alli Ziit vo Laschtä begleitet,
Denn us ind Natur geid und sich überleid,
ods denn würkli immerno witer geid…?
Falls eifach alles so bim altä bliibt,
wo und wiä chund denn da der Sieg?
Indem mä eifach so hilflos liggä bliibt?
Wemmä uf dem wäg mal isch umkiit?
Jeda Tag wer doch da, um en andera Wäg izschla,
aber denn muäsmä au würkli ganz sicher ga,
und sich bewusst sii, dass mä ni alles cha verstah,
was einem der nüü Wäg alles so bringä cha.
aber wennma würkli d Laschtä ableid,
wommä jeda tag mit sich ummer treid,
und denn eifach amal würklich los geid,
denn chusch scho vora, händsch eim gseid…
Hie und da gönd nüi Türä offä,
willmä würkli los ischt gloffä,
amal geid villicht au eini zua,
Egal! Denn hesch eh gra Ruä!
I cha au nid sägä uf wie viel umwägä,
Dassi scho paar mal fast bin erläggä,
aber wägä dem, gli niä ha ganz ufgä
willi weiss, dass Gott laschtä cha wägnä.
Drum wetti eifach zu allnä sägä,
wo sich gra befinden uf wägä,
Es chund scho! HOPP, HOPP
Eifach witergo und der kopf nid henga lo!